Jest rok 1944, godzina 17.00, dnia 1 sierpnia. Padają pierwsze strzały. Tysiące Warszawiaków rusza do walki z niemieckim okupantem. Są słabo uzbrojeni, jedyne co mają to wola walki. Nieodparta, wewnętrzna potrzeba spełnienia obowiązku, wobec miasta, kraju i całego społeczeństwa. Wielu przepłaci to życiem już w pierwszych minutach, ale ci którzy przetrwają dalej będą toczyć krwawą bitwę o Rzeczpospolitą Polskę. Czy było to konieczne? Czy można było temu zapobiec? Te pytania nasuwają się każdemu, kto choć raz usłyszał o roku ’44 i jak dotąd nie dało się dojść do porozumienia, czy owe wydarzenia były pozytywne, czy też negatywne.

    Wiele cenionych osobistości czasów dzisiejszych uważa, że Powstanie Warszawskie było totalną pomyłką, inni zaś, sądzą, iż było to konieczne. Jak więc jest naprawdę? Otóż problem ten można rozpatrywać dwojako. Z jednej strony, patrząc na to dzisiaj, wydaje nam się, że Bitwa o Warszawę była tylko niepotrzebnym rozlewem krwi tysięcy osób i totalnym zniszczeniem miasta, które nic nam nie dało, oprócz dumnego wydarzenia. Przecież, gdyby powstanie się nie odbyło pan Józef Stalin, nazywany przez niektórych żołnierzy ,,wujkiem’’(swoją drogą nie chciałbym mieć takiego wujka w rodzinie) - ówczesny dyktator ZSRR i tak zagarnąłby naszą stolicę dla siebie, a następnie cały kraj, który znowu znalazł się pod okupacją. Jednak jest także druga strona, postawmy się  sytuacji tamtejszej ludności polskiej, Armii Krajowej i ich dowódców. Od 1939 roku żyli pod nazistowską okupacją. Wszyscy chcieli walczyć, pragnęli wyzwolenia. Motywował ich jeszcze fakt, że siły III Rzeszy były coraz bardziej słabsze. Kolejnym ważnym aspektem, który przyczynił się do decyzji o powstaniu był fakt założenia Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, który wprowadzał komunistyczną władzę na wyzwolonych przez Związek Radziecki terenach. Wystąpienie zbrojne miało także pomóc ówczesnemu premierowi RP - Stanisławowi Mikołajczykowi podczas rozmów ze Stalinem. Czynnikiem, który przyczynił się do Powstania była także, jak się potem okazało błędna wiadomość przekazana Tadeuszowi Komorowskiemu, że Armia Rosyjska jest już na przedpolach Warszawy. Te wszystkie aspekty spowodowały, że 31.07.1944 roku zapadła decyzja.

         Moim skromnym zdaniem rozkaz dotyczący rozpoczęcia Powstania, choć to było krwawe i nie przenoszące żadnych materialnych korzyści był jak najbardziej słuszny. Na owy czas mieliśmy dość duże szansę na powodzenie. Wprawdzie można było zauważyć po nasz stronie ubytki w wyposażeniu, jednak nadrabialiśmy to sercem i wolą walki. Liczyliśmy także na pomoc Armii Czerwonej (tak, bardzo naiwni byliśmy) która zbliżała się z każdym dnie do nas, jednak im była bliżej, tym dziwnym, niepojętym zrządzeniem losu szła wolniej, aż wreszcie nie udało jej się dotrzeć na czas. Zostaliśmy także opuszczeni przez siły zachodnie aliantów, które tak ja we wrześniu 1939 roku niby nam pomagały, ale prawdę zna każdy. Powstanie dodało wiary naszym rodakom, umocniło w nich poczucie patriotyzmu, niezależnej, wolnej Polski, a to było bardzo ważne w ostatnich dniach okupacji niemieckiej, a potem już w komunistycznej Polsce. Dzięki temu wydarzeniu cały świat zwrócił swoje oczy na nasz, już dawno zapomniany, mały kraj, który kiedyś był wielkim mocarstwem europejskim, ale przez wolną elekcję i szlachtę żyjącą na jej terenach został pozbawiony swojej wspaniałości i okrutnie rozerwany pomiędzy trzy inne mocarstwa. To pokazuje wszystkim, że nie jesteśmy tylko ,,pomyłką’’, która dzieli Niemcy i Rosję, ale iż jesteśmy patriotami, kochamy swój kraj i oddamy za niego życie. Możliwe także, że wydarzenia zapoczątkowane 1 sierpnia pozwoliły zatrzymać na jakiś czas armię sowiecką, dzięki czemu ograniczyliśmy ich wpływ na zachodnią Europę, co jest oczywiście niedużym pocieszeniem.

    Podsumowując. Powstanie Warszawskie było krwawą, ofiarną walką Polski o niepodległość. Jednak pozwoliło nam udowodnić coś całemu światu. Pokazało, że mimo 123 lat nie egzystowania na mapie Europy i 6 lat niemieckiej okupacji nadal pozostaliśmy Polakami, którzy zawszę będą służyć ojczyźnie.